بازگشت به کلاس موسیقی

اهورای نازنینم ،

امروز دوباره پس از مدت ها برگشتم تا بنویسم ، از تو پاره ی تنم ، از روزمرگی هایت ، شیرین کاری هایت ، از دوست داشتنت که پایان ندارد ، از روزهای کرونایی که هست هنوز و نمی دانم تا کی با ما خواهد بود !

با اینکه کرونا همه جا هست اما این روزها زندگی باز هم جریان طبیعی خودش را بازیافته ، همه در تکاپو و رفت و آمد ، شاید با ترس و لرز و نگرانی ... شاید با ماسک و الکل و فاصله ی فراوان ، اما زندگی جریان دارد ...

مغازه ها باز شدند ، ادارات باز شدند ، کلاس ها فعالیت شان را از سر گرفتند و به طبع برای ما هم خیلی از فعالیت ها از سر گرفته شد ... مثل کلاس موسیقی تو ...

چقدر دوست دارم روزی را ببینم که تو عزیز زندگی ام برایم ساز بزنی و من برایت بخوانم و ساعت ها از این دنیا و مشکلاتش دور بمانیم ، ما باشیم و طبیعت و نغمه ی ساز و آواز ...!!!

دوستش دارد دلم ... از کل دنیا بیشتر !

از جهان ، از کهکشان ، از آسمان ها بیشتر ...!

دوستش دارد دلم ... او فرق دارد با همه !

گر همه ده بار خوبند ، او ز صدها بیشتر ...

او بهاران من اندر زمهریر بی کسی ست ...

دوستش دارم کران تا بی کران ها ، بیشتر ...