تو وادارم می کنی...
تو وادارم می کنی... همه ی هستی من ...اهورا ؛
من هر روز
با شعرهایم که تمام احساس ِ من است ،
نوازشت می کنم...
لمست می کنم ،
می بوسمت ،
موهای نرمت را شانه می کنم ،
صورتت را می شویم
و به تو شعر می دهم ، تا گرسنه ی احساس نباشی...
تا روزی که بزرگ شدی ،
احساست دم دستت باشد...
قایمش نکنی ، عزیزک ِ من!!!
و ما هر روز عاشق تر از روز قبل می شویم...
به همین راحتی.
تو وادارم می کنی شعرهایم را برایت شب ها قصه بگویم تا بخوابی !!
تو وادارم می کنی تا دوباره به لهجه ی کودکی هایم با تو صحبت کنم...
و روی حیاطی که هنوز کف ِ آن خاکیست و آب پاشی شده ،
با تو پا برهنه بدوم تا کف ِ پاهایم گلی شود!!
تو وادارم می کنی با خودم شرط ببندم تمام کوچه های بن بست دنیا را نادیده بگیرم...
و ... وادارم می کنی خنده هایم را از چمدان زیر تخت بیرون بیاورم ؛
و ... دوباره تمام غصه هایم را تا کنم بگذارم توی چمدان ، زیر تخت...
و دوباره شعر بگویم...
من حتم دارم
خدا تو را مثل پروانه ها پاک آفریده است...
دوستت دارم نهال ِ کوچک ِ شاعرانگی ِ مادر...اهورا!
