بهار نزدیک است...کاش همه بهاری شویم!!!

در این یخبندان بی کسی ها که آدمی هر کجا پای می نهد، رودخانه یخ بسته زندگی اش، زیر پایش ترک می خورد و می شکند، کسی باید باشد تا دستش را بگیرد و او را از لغزیدن و سقوط نجات دهد!

در این فصل انجماد دل ها، که همه احساسات به خواب رفته اند و عواطف انسانی یخ زده اند، گرمای محبتی باید باشد تا قندیل های قلب هایِ یخ بسته آب شود!

در این زمستان سرد بی خبری ها، که همه دل ها زیر بهمن هولناک غفلت از یکدیگر، نفس های آخر را می کشند، خورشیدی باید باشد تا بر آسمان مه آلود قلب های ابری بتابد و آدم برفی های تنها مانده در حیاط خالی زندگی را آب نماید!

از آن زمان که پرستوهای محبت، از سرزمین دل انسان ها پر کشیدند و به راه های دور کوچ کردند، دیگر گل های مهربانی در دل کسی جوانه نمی زند و هیچ نغمه بهاری به گوش نمی رسد؛ هر چه جای پای عشق است، با برف های بی اعتنایی پوشانده شده است!

آدم ها به تکرار خودشان خو کرده اند و بخار گرم نفس هایشان را نشانه حیات خویش باور نمودند! پنجره های دلشان را به روی هوای آزاد بسته اند؛ از ترس آن که نکند احساسشان سرما بخورد.

پای از خانه تنهایی خویش بیرون نمی گذارند، مبادا که بر روی جاده های لغزنده زندگی سُر بخورند و زمین بیفتند! گلوله های برفی بی احساس را به هم پرتاب می کنند، اما در این بازی سرد، هیچ کس به گرمای قلبش که هدف گلوله های برفی بی رحم قرار می گیرد، نمی اندیشد!

آیا به راستی از این همه رخوت و سردی که وجودمان را فرا گرفته، خسته نشدیم؟!

بگذاریم پنجره ها باز شود؛ شاید باد، بوی بهار را به خانه دل هایمان بیاورد! نگران ورود سرما نباشیم. به آتش عشق شعله ور در سینه هایی که دوستمان دارند، پناه می بریم!به جوانه های عشقی که از وجودمان سر بر می آورد، دل خوش کنیم!

خوب است گاه گاهی، احساسات کهنه زندگی مان را دور بریزیم! از خانه تکانی دل هایمان نهراسیم!

با عواطف تازه و زیباتری، جایشان را پر می کنیم!

بگذاریم بهار ـ این رستاخیز پس از مرگ زمستانی دل ـ به سرزمین زندگی ما هم بیاید!

خواب زمستانی هر چقدر شیرین باشد، زیباتر از چشم گشودن به روزی نو و حیاتی تازه، نخواهد بود!

اهورا جونم...

این هم عکس های چهارشنبه سوری امسال که مراسم اول تو حیاط مدرسه مامان اینا برگزار شد و دومی رو با خانواده بابا بودیم...